De eerste indruk

Met ietswat vertraging kwamen we aan in Bonaire, dat ondanks dat het het kleinste eiland is, er nog best groot uitzag vanuit de lucht. Nadat we volgetankt waren en iedereen was ingestapt, gingen we op weg naar de eindbestemming, Aruba. Het was helaas donker toen we aankwamen. Na de stempel in mijn paspoort bij de douane, rolden de koffers al over de band. Het duurde even voor ik een kar gespot had, maar lopen met 3 koffers is vrij onmogelijk. Bij de uitgang stond de chauffeur al op me te wachten. Daar stond ook het meisje wat voor mij in het vliegtuig had gezeten. Ze heette Lyn en kwam voor een jaar als verpleegkundige werken op de neurologie. We zouden samen naar Quality gaan. Die kennismaking bleek een goede, want de dagen daarna werden we maatjes.

De volgende ochtend werd ik om half 5 voor het eerst wakker. Nadat ik de klamme warmte van me af gedoucht had was het tijd voor ontbijt op mn terrasje. Daarna 'even' ingecheckt in het hotel (Arubanen houden van papieren invullen). Omdat Lyn om half 10 en ik om 10u in het ziekenhuis moest zijn, besloten we samen de wandeling te maken. We liepen al meteen fout en eenmaal het ziekenhuis gevonden bleek HR ook weer in een heel ander gebouw te zitten. We waren in ieder geval net op tijd voor mijn afspraak. Ook daar moesten natuurlijk weer de nodige papieren enz ingevuld en getekend worden. Onze VTA (voorlopige toelating tot Aruba) was nog niet binnen dus veel kon nog niet geregeld worden. Ook hadden we nog geen persoonsnummer waardoor we geen bankrekening konden openen. We zouden dus nog wel even gehandicapt en landsloos blijven. We zijn inmiddels wel trotse eigenaar van een badge, nadat Jeannette en haar lunch gesignaleerd waren. Daarna zijn we nog een kijkje gaan nemen op onze afdelingen. De spoed ligt in het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis en is net geopend. Het zag er erg modern uit, hoewel ik dan wel weer overal papieren statussen zag liggen. Het was er relatief rustig en ik had even tijd om alvast wat mensen een handje te geven. Daarna liepen we door naar B3, waar Lyn's thuisbasis zou zijn. Daar ook even aan iedereen voorgesteld en een kijkje op de afdeling genomen. Eenmaal terug thuis snel onze bikini's aan en een frisse duik in het zwembad. Lyn's buurvrouw Patricia was al een weekje op het eiland en had zelfs al een auto geregeld. Zij bood aan ons een beetje rond te leiden en mee te nemen naar het strand. Eerst op jacht naar een SIM-kaart, daarna naar Palm Beach en zelfs even pootje baden in de zee. Al die strandtentjes zagen er gezellig uit. Toen de lucht wat begon te betrekken zijn we cocktails gaan drinken aan de bar, Aruba Ariba. Erg roze en erg lekker, vast niet de laatsten.

Lyn's verjaardag: 

Lyn had inmiddels een auto geregeld, die gebracht zou worden. Daarnaast had ze ook een vriendinnetje uitgenodigd, Sherida. Zij werkt hier op Aruba als danseres in een hotel en zou ons die avond mee op stap nemen ter ere van Lyn's aanstaande verjaardag. We hadden nog niet gegeten (we hebben hier ook niet echt honger), dus gingen we eerst naar een tentje op een pier. Het bleek karaokeavond te zijn, en zoals overal waren hier de Nederlanders ook weer voltallig aanwezig. Tijdens het eten zongen we dan ook luidkeels mee met Guus Meeuwis en dansten we op een van de vele latinosongs. We hadden zelfs happy birthday aangevraagd, speciaal voor Lyn, beetje jammer dat die al om 11u gedraaid werd. Dit alles gebeurde onder het genot van cocktails met exotische namen. Daarna zakten we af naar een van de bars/dansgelegenheden. We gingen van club naar club en dansten totdat we allemaal te moe waren om op onze benen te staan. Daarna gingen we naar huis, wederom door grote plassen regen. Er lagen zoveel plassen dat we zelfs trager moesten rijden zodat de ruitenwissers het door de banden omhoogspattende water kon verwerken.

Oud en nieuw:  

We zaten bij een knus Italiaans tentje, gezellig in de open lucht met wat luifels tegen de wind. Net op tijd om iedereen in Nederland uitgebreid een gelukkig nieuwjaar te wensen, tot verbazing van alle andere gasten in het restaurant. Tijdens het hoofdgerecht brak opeens de hemel open en goot het met bakken naar beneden. Onze tafel stond maar half onder de luifel waardoor we kletsnat dreigden te worden. Daarom heb ik de rest van mijn pasta met gehakt en broccoli maar staand opgegeten. Het was een hele belevenis en telkens als het leek te stoppen met regenen zette het opnieuw aan. Uiteindelijk wisselden we van tafeltje, waar het personeel niet heel blij mee leek te zijn, en namen alle tijd voor ons toetje. Toen we aangaven dat we genoeg hadden gehad, werd ons de rekening gebracht. Gelukkig was het toen net droog. We hadden als plan om naar de vuurtoren te rijden (initieel naar de Hooiberg, maar die 560 traptreden stonden ons niet zo aan) om daar vuurwerk te kijken. Omdat het continue bleef regenen en Aruba daar niet echt tegen bestand is, besloten we toch maar terug te rijden naar het hotel. Onderweg brachten we Sherida terug naar haar huisje. We waren inmiddels zo moe (maar verder hebben we vooral geen jetlag...) dat we twijfelden of we 12u wel gingen halen. Rond 11u brak al het vuurwerk al los, omdat het toen net even droog was. Uiteindelijk hebben we het gered en om 12u stonden we boven op een van de balkons, waar we het vuurwerk van de hele omgeving en hotelarea konden zien.