De eerste werkdagen

3 januari 2018 - Oranjestad-West, Aruba

Het gaat snel hier. Ik heb er al weer 2 werkdagen opzitten. Dat waren hele vermoeiende dagen met veel nieuwe indrukken. Het begon op maandagmiddag om 12u. Ze hadden me wat gespaard ivm nieuwjaar dacht ik, maar eenmaal op het werk viel dat wel tegen. Ik meldde me bij Dennis, een van de SEH-artsen. Die wees me waar ik kleding kon halen en kon omkleden. Na een rondleiding over de SEH was het volgens hem al tijd om te beginnen. Ik had nog geen idee over het computersysteem of hoe alles logistiek werkte, maar blijkbaar zat dat niet bij de introductie.​ Het was ontzettend druk op de SEH, dus veel tijd voor meer uitleg was er dan ook niet. Toch wist ik me redelijk door de dag te slaan en voor ik het doorhad zat de eerste dienst er al op. 

De tweede dag was gelukkig iets rustiger dan de dag ervoor en ik begon snel aan een aantal patiënten. Bij een van de patiënten was nog geen lab geprikt en toen ik erom vroeg was het natuurlijk net druk. Het geprikte lab evensals urinetesten worden in een bakje gezet. Daar brengt iemand ze naar het lab, ofwel worden ze opgehaald. Soms gaat het snel, maar soms duurt het ook heel lang. Bij mijn patiënt duurde het bijna een uur voordat het lab opgehaald werd, en nog een uur voordat het bekend was. In totaal heeft ze daarom bijna 5u op de spoed gelegen. Lange doorlooptijden zijn hier normaal, en het is niet ongewoon dat patiënten hier 2-3u wachten voordat ze gezien worden. Dat maakt ze niet minder ongeduldig waardoor er continue mensen vragen wanneer ze gezien gaan worden. Gelukkig was het deze dienst minder druk en lieten we de avonddiensten achter met een spoed die onder controle was. Het gehannes van mijn kant werd er echter nog niet minder bij. Ik ben nog steeds op zoek naar alle papieren en hoe dingen nu gaan. Mijn collega's lijken zo ervaren en zo zeker hoe ze dingen moeten oplossen dat ik jaloers op ze ben. 

Nadat Lyn klaar was met werken zijn we gaan snorkelen. We reden naar een stukje strand iets verder dan alle hotels. Daar werd de zee meteen ruiger en het strand minder zanderig maar met meer kleine steentjes en schelpen. Vanaf 1m in zee kon je al prachtig gekleurde vissen zien. Ze waren felblauw of geel/zwart gestreept en even leek het alsof ik in Finding Nemo terecht was gekomen. Lyn probeerde de vissen te filmen, maar dat bleek nog een hele kunst. Ik vond het echt mooi om te zien hoe zo dicht bij de kust al zoveel vissen zwemmen. We zijn nooit dieper geweest dan waar we niet meer konden staan.​ Dit ga ik zeker vaker doen!

Om 8u was het voor mij tijd om te gaan werken, mijn eerste casinodienst. Ik was best benieuwd hoe dat eraan toe ging, omdat een dienst met zo'n naam natuurlijk best een reputatie heeft. Vrijdagavond is toch wel een aparte avond want mensen komen met allerlei klachten naar de spoed, ook als die al een week bestaan. Ik zag onder andere een man die al 2 jaar een buikhernia had, en nu sinds 1week 2 bizarre uitstulpingen. Het zag eruit als een krater met darminhoud. Ik besloot toch maar een foto naar de chirurg te sturen. Die wist me te vertellen dat het een soort granuloom was en eigenlijk vrij onschuldig. Ik ben er zeker van dat ik dit soort wonden niet zo snel in Nederland zou zien. Rond 3u werd het rustig totdat er nog een patiënt binnenkwam. Gezien mijn liefde voor bizarre verhalen bood ik me snel aan. Haar dochter had ruzie gekregen in het restaurant en toen zij de ruzie probeerde te sussen had de andere vrouw een stukje van haar vinger afgebeten. Het was bizar om te zien, er was door de (nep)nagel heen gebeten en waarschijnlijk keek ik op het bot. Voor de zekerheid liet ik een foto maken, waarbij zelfs bleek dat er een stuk bot weg was! Die vrouw had haar gewoon een amputatie gebeten. Gelukkig waren de verpleegkundigen net zo verbaasd als ik, en blijkt dit geen dagelijkse kost. Ik maakte er een foto van en stuurde die naar de dienstdoende plastische chirurg. Ik liet het verbinden en stuurde haar naar huis. Ze zou de volgende dag door de dienstdoende plasticus opgebeld worden voor verder beleid. Dat is trouwens ook iets waar ik aan ga moeten wennen. Niet iedere patient hoeft overlegd te worden, en vaak beslis je zelf of iemand naar huis mag of niet. Dat vind ik best een hele verantwoordelijkheid en ik moet er erg aan wennen. In Geldrop moest ik die inschatten ook wel eens maken maar ging dat wel altijd in overleg met de specialist waarbij ik iets stuurde. Nu moet ik beslissen of iemand naar huis kan en beslissen of ik dat wil overleggen of niet. Toch wel een hele verantwoordelijkheid vind ik. Maar net zoals in Geldrop hoop ik dat ik ook hier mijn hoofd boven water kan houden en veel leer.

Foto’s