Settelen

De tijd vliegt, inmiddels is mijn eerste bezoeker Veerle alweer naar huis. Zij is op wereldreis en heeft besloten om Aruba ook aan te doen. Voor iemand die ik alleen maar ooit gezien heb in het vliegtuig hebben we een hele leuke tijd gehad en kunnen we serieus goed kletsen met elkaar. Ze kwam wat eerder dan verwacht waardoor ik ook veel moest werken en niet zoveel tijd had om haar het eiland rond te sleuren. Dat vond ze gelukkig geen probleem. Ze was zo moe van al dat reizen dat we hier voornamelijk aan het strand hebben gelegen of thuis gezeten. Daarbij is iedere avond uit eten natuurlijk ook heel vermoeiend.

Inmiddels heb ik ook 2 nieuwe collega's op de spoed, Danielle en Gabrielle. Ik kan het eigenlijk vanaf onze ontmoeting meteen goed met hen vinden en zij vergezelden Veerle en mij vaak op het strand. Veerle kon het zelfs zo goed met Danielle vinden dat zij ook wel eens samen op pad gingen als ik moest werken. Zo hebben ze o.a. samen de Hooiberg beklommen. Het is tof om te zien hoe makkelijk alles hier gaat en Veerle kent al genoeg mensen om in juli met een gerust hart naar hier te komen. Als ze alles geregeld krijgt, want blijkbaar doet TMI nogal lastig en ze is te verlegen om het zelf te regelen. 
Op het werk gaat het ook z'n gangetje. Ik voel me met momenten nog onzeker over vanalles en nog wat. Bijvoorbeeld dat ik mensen zomaar weg mag sturen, blijft toch wel eng. Daarnaast heb ik geen idee wat de verpleging van me vind, soms is het heel gezellig en soms heb ik het idee dat ze niet weten wat ze aan me hebben. Zo had ik op een dag dagdienst met Danielle (die haar 3e dienst draaide) en Aruna, onze HAIO die eigenlijk overal nog supervisie voor wil en de co-assistent. En dat alles in een hele drukke dienst. Later hoorde ik dan ook van de verpleging dat ze het allemaal te lang vonden duren en de afhandeling te traag ging, maar wat wil je ook na een maand werken. Daarnaast begin ik nu te merken met welke verpleegkundige ik het beter of minder goed kan vinden. Veel dingen op de spoed zouden naar mijn idee beter of anders kunnen maar vaak is het roeien met de riemen die je hebt want het is zo druk dat je niet anders kunt. Dus het gebeurt regelmatig dat ik nadat ik iemand gezien heb die 3u wacht toch nog lab wil, want dat was er door de drukte of door de triagist bij ingeschoten. Hetzelfde geldt met foto's. Dat maakt dat alles nog langer duurt en er regelmatig mensen boos worden omdat ze zo lang moeten wachten. Daarnaast hebben ze hier geen goede huisartsenzorg. De huisarts heeft per dag plek voor plm 40 patiënten die een nummertje moeten trekken. Zijn ze op, dan moet je de volgende dag terug komen. Dat geldt ook voor de HAP. Dus gaan ze maar meteen naar de SEH. Dit in combinatie met de stroom aan absoluut niet zieke patiënten die vinden dat ze een dokter nodig hebben maakt dat een wachttijd van 3u voordat ze een dokter zien hier dan ook gemiddeld is. Per dag komen er zo'n 100 patiënten voor zo'n 5 dokters. In Geldrop hadden we de meeste patiënten binnen 3u op de afdeling liggen met een plan en waren er meer dokters voor minder patiënten. Gelukkig zijn de meeste Arubanen gewend om lang te moeten wachten omdat alles hier traag gaat. 
Ik zie ook hele bizarre dingen op de spoed. Zo heb ik al een vishaak uit iemands vinger getrokken en allerlei gekke fracturen gezien. Daarnaast zijn de verhalen ook wel apart. Zo heb ik een meisje van 13 gehad die achter op de motor zat bij haar 23-jarige vriend, en haar ouders leken het niet erg te vinden. Ze waren met de motor op een auto geklapt, maar hadden duvels veel geluk gehad. Dat hebben trouwens bijna al mijn trauma patiënten. De man die met zijn motor een voetganger doodreed kwam er zelf met wat hechtwondjes vanaf. De man die in het donker aangereden werd door een auto bleek 'alleen maar' een onderbeensfractuur te hebben. Ik ben er inmiddels aan gewend dat iedereen zonder gordel rijd en dronken achter het stuur kruipt. Gelukkig heb ik nog niet echt heftige dingen hoeven zien, maar dat is denk ik slechts een kwestie van tijd. Daarnaast heb ik ook al kennis gemaakt met wat ik het 'Arubaanse pijnsyndroom' noem. Dat is een levensgevaarlijk syndroom. Mensen in Aruba hebben een hele andere pijngrens dan mensen in Nederland, waardoor ze vaak kruipend van de pijn binnen komen maar niks blijken te hebben. Probeer ze dan maar eens te overtuigen dat alles goed is en het veilig is om naar huis te gaan. Door het pijnsyndroom doe je al snel teveel aan diagnostiek en behandeling bij deze mensen. Chinezen zijn trouwens gevaarlijk. Soms hebben ze het pijnsyndroom maar vaak hebben ze terwijl ze geen pijn hebben een daverende ontsteking van het een of ander. Dat maakt het inschatten van de mensen hier heel lastig en je kunt dus eigenlijk niet varen op je kliniek want de mensen zijn vaak zo fors pijnlijk dat je nog niet eens naar hun buik mag kijken of liggen er kiplekker bij terwijl ze met een voet in het graf staan. En dan is er nog de Amerikaanse toerist, pfoee... Dat zijn veruit mijn minst favoriete patiënten. In Amerika zijn ze gewend om voor ieder darmkrampje volledig geanalyseerd te worden en dat verwachten ze hier dan ook. Ze claimen werkelijk je volle aandacht en laten je pas los als je hun dokter thuis ook precies verteld hebt wat er aan de hand is. Veel Amerikanen zijn 65+, zeker op een cruiseschip en behoren dus tot de gammele bezoeker van de SEH. Ze breken makkelijk hun heup, krijgen longontsteking of hartproblemen. En dan is er van hun liefde voor een zon-zuipvakantie in een keer niks meer over en willen ze zo snel mogelijk terug naar huis, want daar zijn de dokters wel oud en wijs genoeg. Ik kreeg zelfs een keer te horen dat ik te klein was om dokter te zijn, dat was een nieuw argument voor mij... Waar Arubanen alles klakkeloos van je aannemen spreken Amerikanen graag zelf met de specialist, en soms gaan ze dan ook niet weg voordat ze die gesproken hebben. Zo heeft een cruiseschip-patiënt er eens 6u gelegen, puur omdat ze weigerde om weg te gaan. Ze was niet fit genoeg voor het schip, maar ook zeker niet om te vliegen. We wilden haar op het eiland houden en optimaliseren voor de vlucht. Zij vond het echter niet kunnen dat we haar niet opnamen dan wel terugstuurden naar het schip. Ze weigerde het ziekenhuis te verlaten, en na 4u praten vond ik de specialist bereid om toch met haar te spreken. Ik was toen inmiddels al 2u na diensttijd en ben maar weggegaan van alle ellende. De klachten van de Amerikanen variëren nogal, ik heb er inmiddels ook al een gezien die vond dat zijn schaafwondje medische zorg nodig had en antibiotische behandeling. Het blijven gekke mensen, en al met al ben ik ze zeker niet meer gaan waarderen. Maar met 1,5 miljoen cruiseschiptoeristen per jaar zal ik er toch aan moeten geloven. Ik heb trouwens al geleerd dat er op een cruiseschip ook dokters en een intensieve unit is. Soms kunnen ze best veel oplossen doordat ze ook X-ray en bloed kunnen doen, soms slaan ze de plank volledig mis. Maar ach, zo gaat het met de huisartsenzorg hier ook. 
Inmiddels heb ik ook mijn kapstage op OK gehad, dat was best wel spannend. Weer een nieuwe omgeving waarin alles net even anders gaat. Qua omgeving ga je 10jaar of meer terug in de tijd, qua middelen zijn ze soms moderner dan in Nederland. Het intuberen bleek hier lastiger dan in Nederland, of het lukte gewoon minder goed. Het kappen ging ook niet altijd best en er was veel damplekkage waardoor ik heel de dag wat slaperig bleef. Toch vind ik het nog steeds leuk om te doen en overweeg ik nog steeds om anesthesie te gaan doen. Ik ga proberen om in mijn vrije dagen/uren wat meer naar OK te gaan om wat meer geoefend te raken en me hopelijk ook in de eenzame uurtjes op de SEH te kunnen redden.

Op de spoed merk ik dat ik wel een taalhandicap heb. De cursus spaans die ik gedaan heb voordat ik naar hier kwam helpt om enigszins inzicht te krijgen in de taal, maar het spreken en anamnese voeren is toch echt andere koek. Vanuit het ziekenhuis krijg ik een cursus papiamento om wat basisbeginselen te leren. In 13 weken zou ik heel wat moeten leren. Ik heb pas 1 les gehad, en heb al geleerd hoe het alfabet wordt uitgesproken. Het tempo ligt hier ietsje lager dan bij mijn spaans-cursus. De introductieles heb ik gemist doordat ik moest werken, maar ik hoop dat ik hopi snel de achterstand inhaal. Ik ben benieuwd hoe het gaat en of ik na 13 weken een anamnese kan doen in het Papiaments zonder een verpleegkundige van hun werk af te houden.

Ik merk dat ik nu wat meer gesetteld begin te raken. Mijn nieuwe huisje is gewend, hoewel ik af en toe nog wel mis dat ik niemand om me heen heb. Gelukkig ken ik inmiddels genoeg mensen om altijd wat te kunnen gaan doen. Inmiddels zijn Lyn en ik iets minder onafscheidelijk dan in het begin. Lyn heeft haar plekje in de villa ook gevonden en heeft met haar vrienden een actieve uitgaanstijd. Doordat we vaak wisselende diensten hebben, kan ik niet altijd mee. Daarnaast is het werken nog te vermoeiend om brak te zijn in mijn dienst. Toch ga ik nog wel 1-2x per week op stap en natuurlijk naar de Moomba op zondagavond. Daarnaast heb ik weer tijd om over sport na te denken. ik ben inmiddels al 1x met Danielle gaan zwemmen. Ook zij heeft vroeger wedstrijd gezwommen en zwemt dan ook stukken beter dan ik. We zijn nu op zoek naar een leuk doel om voor te trainen. In juni is er een hardloopwedstrijd, en ondanks de gemiddelde temperatuur van 30 graden zijn er toch genoeg hardlopende mensen hier. Ik heb me voorgenomen om ook weer een poging te doen, maar ben niet zeker dat die slaagt. Verder ben ik nog steeds niet gaan kiten, maar ben ik toch wel heel nieuwsgierig. Ik wil een beginnerscursus van 5u doen, als ik wat dagen achter elkaar vrij heb, om zo de basisbeginselen een beetje onder de knie te krijgen en dan wellicht zelf verder te oefenen. 

Twee dagen nadat ik Veerle van het vliegveld haalde, stond ik er weer. Dit keer om Tijl en Elske op te halen. Zij waren even vergeten te vertellen dat ze geboekt hadden, dus ik kwam er pas een dag van tevoren achter. Dat vond ik niet echt erg, want anders had ik me er maar druk om gemaakt en ik vind het juist alleen maar leuk dat er zoveel mensen op bezoek komen. Inmiddels zit ik tot aan juni volgeboekt en heb ik niet echt tijd om zelf op vakantie te gaan. Op zich is dat niet erg, want zolang ik geen verblijfsstatus heb mag ik het eiland toch niet af. Hoewel ik het ook nog niet beu ben hier. Nadat Tijl en Elske geïnstalleerd waren in hun hotel zijn we samen, met Danielle die zo al mijn vrienden leert kennen, gaan eten. Ik merk dat ik al redelijk over de do's en don'ts kan vertellen. Ik ga samen met hen nog meer leuke plekjes verkennen, nog meer aanraders verzamelen en zo mijn integratie verder voortzetten.