Afscheid nemen

De afgelopen maanden zijn omgevlogen. Het lijkt alsof het nieuwjaarsfeest pas een paar weken geleden is. In december heb ik mijn contract opgezegd en hoewel 3 maanden opzegtermijn heel lang leken, kwam het einde toch behoorlijk snel. 

Allereerst was er natuurlijk carnaval. Vanaf januari klonk uit mijn radio alleen maar Soca-muziek en was ik er helemaal klaar voor. Zeker toen ik eenmaal mijn kostuum compleet had en voor het eerst echt gepast. Eind februari was het tijd voor de eerste optocht, de Lightning Parade. Deze optocht is 's avonds en dus in het donker. Onze groep bestond uit 600 mensen en het was zeer gaaf om met 600 dezelfde lichtgevende pakjes door de straten van Aruba te dansen. De week erna volgden de 2 grote optochten en het was net zo fantastisch. Ik ben heel blij dat ik dit nogmaals mee heb mogen maken en ik kan nu uit ervaring zeggen dat het echt leuker is om mee te doen dan aan de kant te staan kijken. 

Na de carnaval kwam de afscheidsperiode. Er was een grote groep vrienden die teruggingen naar Nederland en zo volgde wekelijks een afscheid. Niet mijn favoriete periode moet ik toegeven. Op 9 maart hadden we met z'n 9'en een afscheidscatamaran, wat eindigde in een dramatisch goed feestje. Daarna ging het alleen nog maar sneller. Ik had niet alleen het afscheid van mijn vrienden, maar ook mijn eigen afscheid op de spoed kwam snel dichterbij. Door allerlei omstandigheden heb ik uiteindelijk nog wat langer gewerkt dan de bedoeling was en eerlijk toegegeven, ik keek ook niet echt uit naar het afscheid. Die laatste dienst was toch wel speciaal. Laatste keer medicatie-opdracht schrijven, laatste recept stempelen en nog veel meer van dat. Zoveel als ik in het begin heb zitten vloeken en tieren op alles en iedereen, zo hard ga ik het nu missen. En uiteraard het afscheid van mijn collega's, gedurende het jaar heb ik iedereen echt beter leren kennen en ik ga iedereen zeker missen!

Na mijn laatste werkdag was het tijd voor vakantie. Bestemming: New York en Dallas in 2 weken, samen met Stef. 2 Arubaantjes op reis beloofd een spektakel. We hadden 6 dagen om New York gek te maken en dat is denk ik goed gelukt. Vanuit noord-Manhattan hebben we alle bezienswaardigheden bezocht. Dat natuurlijk niet voordat we ons dagelijks vers sapje en koffie hadden gehad. We begonnen op times square; best indrukwekkend als je geen hoge gebouwen bent gewend. Verder zijn we o.a. naar het vrijheidsbeeld geweest, een dagje sightseeing in een bus, Brooklyn by night en het 9/11 memorial museum. Maar de hoogtepunten waren toch echt wel de zonsondergang op de Rockefeller kijken en met stip op nr. 1 jetskieën op de Hudson en zo de skyline, Brooklyn bridge en Lady Liberty bezoeken ondanks dat het maar 10graden was (en wij in al onze kleren incl muts, sjaal en handschoenen liepen). Ik kan het iedereen aanraden als je echt een unieke beleving van NY wil. Daarnaast was er ook genoeg tijd voor een hapje en drankje en elke avond een andere rooftopbar of irish pub. Aan mannelijke aandacht geen tekort en we hebben in de avonden ons budget goed in toom kunnen houden. Afstanden inschatten in NY bleek nogal lastig, vooral toen we naar het vliegveld terug moesten voor onze reis naar Dallas. We hadden het metrostation gemist en waren daardoor veeel te laat op het vliegveld. 'Gelukkig' was er een computerstoring waardoor we uiteindelijk met de nodige stress toch nog ons vliegtuig hebben kunnen halen.

Vanuit Dallas zijn we meteen doorgereisd naar het Cleburne state park, Texas middels Lyft (waar iedereen ons later voor gek mee verklaarde). We hadden van tevoren wel gelezen dat we eigen beddengoed mee moesten nemen, maar eenmaal daar aangekomen bleek er helemaal niks te zijn. Onze cabin bestond uit een picknicktafel en een stapelbed met matras. Er was 1 vending machine waaruit we met onze enige 2dollar een ijsje hebben kunnen delen als avondeten. Na een koude nacht begon de volgende dag onze Advanced Wilderness Life Support cursus. We bleken een van de weinige buitenlanders te zijn en iedereen vond het erg interessant dat 2 Arubaanse chickies gekozen hadden om naar Texas te gaan voor een cursus hillbilly spelen. We hebben 3 mooie dagen gehad waarin we vanalles geleerd hebben over bliksem, natuurrampen en water filteren in de rimboe. Daarnaast was er 3x per dag een uitgebreide maaltijd met dessert en zijn we ons te buiten gegaan aan de Texaanse lekkernijen. De wifi in het park was zo slecht dat we geen Lyft terug geregeld kregen, maar gelukkig was er iemand die naar Dallas reed en ons mee wilde nemen. Zijn beste advies: whatever you do, don't end up in jail. Dat geeft onze reputatie na die dagen goed weer. Die avond belandden we (niet in jail) in Deep Ellum, blijkbaar hét uitgaansgebied van Dallas. Iets wat ons goed pastte na 4d op survivalkamp. De volgende dag zijn we naar een honkbal-wedstrijd van de Texas Rangers geweest, een typische zondagmiddagbesteding van de Texaan. Het was een indrukwekkend groot stadium en de sfeer was bijzonder. De laatste dag hebben we Dallas verkend en o.a. het gebouw gezien van waaruit Kennedy is neergeschoten. We eindigden bij de lokale bierbrouwerij, waar het iets te gezellig was waardoor we veel te laat terug waren in ons hostel. Er zat van alles tegen waardoor onze taxi uiteindelijk plankgas naar het vliegveld heeft moeten rijden. Daar hadden we nog 50minuten om onze vlucht te halen, en dat is waarempel gelukt! Cheers to DFW airport voor de service. De volgende ochtend zijn we toch maar een uurtje eerder opgestaan om onze vlucht van JFK naar Aruba te halen, want iets met een ezel...

De laatste dagen van onze reis merkte ik dat ik steeds meer stress kreeg. Mijn huis was nog een zooi, mijn auto nog niet verkocht en ik moest nog een hele hoop regelen. Ik had immers maar 4d om het afgelopen jaar Aruba af te sluiten. Vanaf het moment dat we geland zijn, is mijn stresslevel omhoog geschoten. Middels een strak schema en weinig slaap heb ik uiteindelijk nog redelijk veel kunnen regelen. Inpakken is toch altijd meer werk dan je denkt, en stiekem verzamel je in een jaar een hele hoop spullen. Mijn auto was het grootste probleem, want wie wil een schakelauto zonder airco hebben. Uiteindelijk is hij verkocht aan een 18-jarig Arubaantje dat nog geen schakel kan rijden. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat...

Na een laatste kitesessie, afscheidsetentje en een korte nacht zit ik inmiddels in het vliegtuig op weg naar Lima. Mijn stressniveau is nog steeds sky-high, maar maakt nu ook langzaam plaats voor spanning. Spanning voor wat er komen gaat, en hoe ik in vredesnaam deze 9 weken ga overleven in mijn uppie aan de andere kant van de wereld. Toch weet ik ergens wel dat het goed zal komen en als het heel erg wordt kan ik altijd nog naar mijn long-term thuis, Aruba.