Time flies when having fun

Ik bevind me momenteel op het vliegveld, met de nodige stress. Mn avontuur is gelukkig nog niet voorbij, maar zoals bij iedere baan is het tijd voor vakantie. Bestemming? Saba! Veel mensen hebben me al gevraagd hoe ik daar nu weer bij kom. Saba is slechts 13km2 groot, en heeft de hoogste berg van het hele Nederlands koninkrijk. Het wordt beschreven als een van de mooiste eilanden in de Caribbean. Doordat het een slapende vulkaan is, is het er erg heuvelachtig en daarnaast erg groen met zelfs delen tropische jungle. Ideaal dus voor mooie wandelingen! Daarnaast is het een ultieme duikbestemming. Afgelopen weken ben ik bezig geweest m'n PADI te halen, maar dat is helaas mislukt, dus hier kan ik geen verslag over uitbrengen maar snorkelen staat wel op de planning. Het eiland heeft typische huisjes, allemaal in dezelfde stijl en is een UNESCO world heritage site. Mijn plan is dus om zoveel mogelijk te gaan wandelen, het hele eiland te zien in 5 dagen en lekker uit te rusten aan de infinity pool. Doordat Saba zo klein en heuvelachtig is, is de vliegreis ook bijzonder. Er is 1 landingsbaan van 400m, de kortste ter wereld. Die ligt op een soort schiereiland. De aanvliegroute is richting de bergen en op het laatste moment maak je een scherpe bocht naar beneden. Er zijn maar een paar piloten die dit mogen doen en het vliegtuig zal maar plek hebben voor 20 mensen. Er zijn 80 hotelkamers op het hele eiland en toeristen komen er niet veel. FF anders dan een eiland zoals Aruba, dat volledig op toerisme draait dus. 
Waarom heb ik dan stress als ik op vakantie ga? Momenteel had ik eigenlijk al een halfuur in een vliegtuig moeten zitten, maar vlucht 1 heeft vertraging. Ik vertrek van Aruba naar Curacao, naar St. Maarten, St. Eustatius en dan pas Saba. Tussen vlucht 1 en 2 zit 40 minuten. Het wordt dus rennen. In St. Maarten moet ik mijn koffer opnieuw inchecken en opnieuw het hele vliegveld door. Hiervoor heb ik ook maar anderhalf uur. Ik hoop dus dat ik aan het einde van de middag kan zeggen dat ik voor niks gestressd heb, alle overstappen zijn gelukt en m'n koffer ook de juiste weg heeft gevonden.
Wat heb ik de afgelopen tijd zoal gedaan? Iedereen die me kent weet dat ik niet goed ben in stil zitten. Vorige keer schreef ik over mn strakke broeken en sporten. Dat heb ik doorgezet. Het kiten gaat steeds beter en op Boca kennen ze me inmiddels ook. Helaas heb ik nu een klein kite-ongelukje gehad waardoor ik tijdelijk in de lappenmand lig. Dit was overigens volledig mijn eigen schuld, maar herinnert me er wel weer aan dat het een serieuze sport is. Dus helaas moet ik al 2 weken toekijken hoe mijn collega's goed vooruit gaan. In september valt meestal de wind weg doordat het orkaanseizoen is op de bovenwindse eilanden, dus ik hoop heel hard dat ik toch nog een paar keer mag kiten voordat dat gebeurd. Mijn kite-ongelukje zorgde ervoor dat ik helaas ook alle andere sporten even moest pauzeren omdat ik niet in het water en de zon mag. Dat is pas een uitdaging in Aruba. Het zwemmen ligt dus ook stil, en de open water wedstrijd komt steeds sneller dichterbij. Ik moet mn trainingsdoel waarschijnlijk laten varen, maar stiekem hoop ik nog steeds dat het lukt op karakter. Daarnaast ben ik begonnen met crossfit. Mijn collega's deden het al en hebben me overgehaald. Het is een goede manier om binnen een uur helemaal afgebeuld te zijn, precies mijn sport dus. Dit klinkt allemaal alsof ik afgetraind ben, maar de werkelijkheid valt tegen. Mn broeken zitten nog even strak en tussen het sporten en werken door is er nog genoeg tijd voor drankjes, hapjes, borreltjes en bbq'tjes.
Het werk was afgelopen maanden prima te doen. Ook in Aruba was het vakantieperiode en dat was goed te merken. De diensten waren rustig en de patiënten minder ziek. Dat maakte de sfeer ook direct beter. Patiënten snauwen je niet af omdat ze 4u moeten wachten en er is zelfs wat tijd voor een praatje en een geintje, ook onderling met collega's. Helaas blijven er wel heftige dagen tussen zitten. Zo hebben we laatst een jong kindje gehad dat ernstig gewond was geraakt bij een UTV-ongeval. Gelukkig was het overdag, hadden we alle specialisten klaarstaan toen ze binnenkwam en heeft ze levend de spoed verlaten. Het beeld van de situatie zal ik echter niet snel vergeten. Daarnaast heb ik inmiddels ook al 2x een letterlijke mr. Cactus op de spoed gehad. Mensen die onder invloed van drugs of alcohol een bad trip ondergaan en in hun waan door cactussen beginnen rennen omdat ze door een of ander iets achterna gezeten worden. Vervolgens mag ik stekels gaan plukken. Ook heftige ongelukken komen voor. Voetgangers die aangereden worden en meer breuken hebben dan botten in hun benen. Ongelukken met jetski's, paragliders, kiters en andere activiteiten. Toch zijn het deze verhalen die maken dat ik het nog steeds naar mijn zin heb. Al ben ik inmiddels ook heel goed in huisartsgeneeskunde en heb ik zelfs geleerd wat ik bij een likdoorn moet doen. Er blijven op dit eiland de meest bizarre dingen gebeuren en dat maakt dat ik me nog steeds uitgedaagd voel in het werk.
Afgelopen 7 maanden heb ik non-stop gewerkt en bezoek gehad. Daarom was het begin augustus tijd voor mijn eerste eigen vakantie. Samen met Paul ben ik een weekje naar Curacao geweest. Ik vond het gek om na 7 maanden 'mijn' eiland te verlaten, maar ook fijn om even in een andere omgeving te zijn. Ik was verbaasd hoeveel groter Curacao is en hoeveel gevarieerder de natuur en het eiland. Het eiland is heel Nederlands en ondanks dat ik de basisbeginselen van Papiamento redelijk beheers, sprak iedereen in het Nederlands terug. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk van het eiland te zien en lekker toeristisch te doen. Alles is net wat anders dan in Aruba, maar ik vond het heerlijk om weer even tussen struiken en bomen te lopen en een nieuwe omgeving te verkennen. De stranden in Aruba zijn wel mooier ;) Omdat ik in het begin van het jaar zoveel gewerkt heb, heb ik nu nog genoeg vrij om iedere maand een weekje vrij te nemen en andere nieuwe plekken te ontdekken.
De tijd gaat snel hier en inmiddels moet ik ook gaan nadenken over mijn verdere plan. Doordat ik afgelopen week niet mocht sporten en niet in de zon mocht, heb ik alle tijd gehad om te piekeren. Conclusie is dat ik momenteel niet weet wat ik met mijn leven aan moet. Daarom ga ik de komende dagen (hopelijk in een hangmat met prachtig uitzicht) verder met werken aan een plan voor de toekomst. Want hoewel mijn vrienden steeds meer huizen gaan kopen en een volwassen leven gaan leiden, besef ik me meer en meer dat ik daar nog niet klaar voor ben. Ik sluit dan ook niet uit dat ik voorlopig nog niet terugkeer naar Nederland. Maar mijn hoofd is momenteel net zo wispelturig als het weer in Nederland, dus i'll keep you posted!
Ow ja, de stress was uiteindelijk voor niks. We waren uiteindelijk precies om kwart voor 10 in Curacao, en eenmaal zittend in het vliegtuig kon ik mn koffer zien komen aanrijden. We waren netjes op tijd in st. Maarten, waar het vliegveld na de orkaan nog steeds bestaat uit 2 grote partytenten. Daarna gingen we met het beroemde kleine vliegtuigje op weg naar Saba voor een heerlijke vakantie.