Een lange werkdag

Ik moet even ventileren, wat een dag... Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna 10u 's avonds en ben ik net terug uit het ziekenhuis. Ik ben vanochtend om 7u begonnen. De nacht was druk geweest en er lagen nog 4 patiënten. In de nacht had er een reanimatie plaats gevonden van een patiënt die 's avonds gezien was. Terwijl we de resterende patiënten uit de nacht zagen, kwamen de eerste patiënten van de dag al binnen. We waren gelukkig met 3 artsen en een coassistent. Tot ongeveer een uur of 12 ging het goed en werden de patiënten vlot gezien. Toen er binnen korte tijd een stortvloed aan ambu's binnenkwam ging het mis. Ik kreeg 2 septische patiënten voor mijn kiezen die allebei behoorlijk ziek waren. Tussendoor probeerde ik nog aan andere patiënten toe te komen, maar dat lukte maar half. Toen het tijd was om rond 3u naar huis te gaan zaten er 23 patiënten in de wachtkamer. Omdat de assistent die de reanimant de avond ervoor gezien had in gesprek was, besloot ik mijn patiënten zelf af te handelen. Uiteindelijk wilden de specialisten nog vanalles en kon ik rond 5u mijn werkzaamheden afronden. Daarna zou ik mijn introductiegesprek met het hoofd van de SEH hebben. Dat was al een aantal keer misgelopen dus ik was vastberaden het te laten doorgaan. Toen ik om 6u wilde gaan omkleden kwam het hoofd van de SEH me net zeggen dat de collega's van de avonddienst geappt hadden voor extra hulp. Op dat moment had ik net m'n schoenen en jasje uit, maar stond ik nog in tenue. Ik besloot dan ook terug te gaan. Ik had al gemerkt dat de collega van de reanimatie het zelf zwaar had; logisch want de angst van iedere dokter was voor haar werkelijkheid geworden. Ze was er dan ook met haar hoofd niet bij, wat zeker niet bevorderlijk was voor haar en de patiënten. Inmiddels was het zo druk dat er ook al een 2e assistent extra in huis was gebeld en hielp het hoofd ook mee. Ik had me voorgenomen om naar huis te gaan als het patientenaantal onder de 20 zou raken. Net toen dat gelukt was, kwam er een aanmelding voor een reanimatie. De 2e assistent en het hoofd waren net weg, dus bleef ik omdat ik wist dat de rest nu nog langer ging moeten wachten. Er waren op dat moment al mensen die 5,5u wachten om gezien te worden. De reanimatie was helaas niet gelukt, waardoor mijn collega met een berg papierwerk bleef zitten, zeker aangezien het om een toerist ging. Ik merkte dat mijn concentratie achteruit ging, ik versprak en verschreef me steeds meer. Daarom besloot ik om 9u dat het goed geweest was. Op dat moment verscheen de SEH-arts, die opgebeld was dat het niet te doen bleef. Om half 10 ging mijn laatste patiënt de deur uit en kon ik naar huis. 

Ik ben vandaag een slechte dokter geweest. Ik heb geprobeerd goed voor mijn patiënten te zorgen door ze geduldig te behandelen en ze uitleg en geruststelling te geven. Daarbij ben ik helemaal vergeten voor mezelf te zorgen. Ik heb over de hele dag 2 koppen koffie en een half flesje water gehad. Derhalve probeer ik nu thuis wat van de schade in te halen. Eten heb ik gelukkig wel redelijk goed gedaan. Door de kou op de SEH (het vestje met lange mouwen helpt wel ietsje) blijf ik heel de dag hongerig en had ik om half 1 al mijn lunch op. Ik ben blij dat ik voor de doorstart van mijn bijna volledige avonddienst nog extra brood heb gegeten om verder te kunnen. Desondanks iets om op te letten want een dokter die slecht voor zichzelf zorgt, kan niet goed zorgen voor een ander.

Ik heb vandaag heel wat interessante patiënten gezien. Een greep uit mijn aanbod: mijn dag begon met een 29-jarige dame die recent was bevallen. Zij had voor haar leeftijd al behoorlijk wat medische problemen. Zij was die nacht fors benauwd wakker geworden. De verpleging vond haar zo ziek dat ze meteen naar mij toe kwamen toen ik de afdeling op liep. Waarom de dame zo benauwd was weten we niet, maar zij werd opgenomen voor verdere analyse. Gedurende de dag zag ik ook nog iemand met een indrukwekkend groot abces in de oksel. Dat abces moest opengelegd worden op de SEH maar de jongen in kwestie was zo pijnlijk dat ik niet durfde te snijden. Uiteindelijk na flink wat verdoving heeft de HAIO (huisarts in opleiding) het weten te openen waarna hij aanzienlijk minder pijn had. Tussendoor nog even een decompensatio cordis opvangen en stabiliseren, gelukkig verliep dit vlot. De eerste sepsispatiënt was bijna 90 jaar en woonde in een verpleeghuis. Zij werd ingestuurd met een briefje van de verpleeghuisarts dat ze al 2 weken gammel was, wat hoestte en gebraakt had. De familie wist me niet veel meer te vertellen dan dat ze er vorige week bij de koffie nog prima bij zat maar nu wel ziek was. Dat bleek ook wel uit haar bloedresultaten. Ik deed een sepsisworkup, in een tempo waar ze in Geldrop trots op zouden zijn. De antibiotica hing binnen een halfuur aan. Daarna overlegde ik de patiënt en kon ze vlot door naar boven. De tweede patiënt was lastiger. Hij was niet echt septisch, maar wel halfzijdig verlamd en sprak moeilijk. Dat maakte mijn anamnese niet vlotter. Koorts had hij niet echt, maar wel een infectie verhaal. Hij bleek uiteindelijk een flink verhoogd infectielab te hebben en de CT-scan die we voor longembolieën maakte, toonde beiderzijds een longontsteking waarna we ook voor hem een plan bedachten en naar de afdeling lieten gaan. Ondertussen zag ik nog een dialysepatient, waarvan ik het enorm lastig vind om ze in te schatten en dus altijd maar overleg. Na mijn gesprek tikte ik snel wat patiënten weg. De laatste van de avond was een patiënt waarvan me werd gezegd dat het lab goed was en dat hij naar huis kon. Ik zag de patiënt en ging nog heel even rustig zitten om alles op een rijtje te zetten. Dat bleek maar goed ook want toen pas viel me op dat zijn nierfunctie verslechterd was. Samen met een verhaal wat mogelijk bij nierstenen zou kunnen passen, maakte dat ik toch even overlegde. We besloten een scan van de buik te maken waarop inderdaad nierstenen werden gezien die de afvloed van de nier belemmerde (vandaar de nierfunctiestoornissen in het bloed). Ik stuurde hem naar huis met goede pijnstilling en een verder plan voor behandeling. Bij het weggaan groette hij iedereen vriendelijk voor alle moeite en hulp, ondanks dat hij op dat moment al bijna 6u op de SEH was. 

Dat geeft wel een mooi beeld van het verschil tussen de mensen hier. Sommigen worden boos na 3u en sommigen wachten geduldig 5,5u voordat ze gezien worden. De verpleging vind dit ook een soort triagesysteem op zich. Wacht een patiënt lang, dan voelt hij zich echt ziek. Gaat hij naar huis, dan zal het probleem wel meevallen. Toch ben ik meestal positief verrast over de vriendelijkheid van de mensen. Hoewel ik ook wel eens ontevreden patiënten naar huis stuur, weet ik ze over het algemeen met duidelijke uitleg en motivatie om onderzoeken wel/niet te doen, gerust te stellen en tevreden te houden. Meestal worden mijn collega's en ik dan ook vriendelijk gegroet op het moment dat een patiënt de afdeling verlaat. 

Mijn introductiegesprek verliep chirurgisch efficiënt. Ik kreeg te horen dat ik in het begin nog een erg jonge dokter was. Ik was nog erg onzeker en durfde nog weinig zelf te beslissen. Toch had ik de afgelopen 2 maanden al een mooie stijgende lijn laten zien en was de chirurg tevreden over mijn functioneren. Ik weet wat mijn valkuilen zijn, teveel betrokkenheid en empathie en daardoor teveel tijd om patiënten dingen uit te leggen waardoor ik niet zo'n hoge turnover heb als de meeste mensen. Ik vind dit zowel een nadeel als een voordeel. Met collega's onderling (voornamelijk Gabrielle en Danielle, die hetzelfde ervaren) hebben we het er vaak over dat we te weinig tijd hebben voor de patiënt door de drukte. Patiënten wachten dus langer, maar hebben wel enig idee wat er aan de hand is voordat ze de afdeling verlaten. Dat zorgt weer voor tevreden patiënten. Gelukkig is er inmiddels akkoord voor een extra arts om met name de nachtdiensten wat draaglijker te maken. Ik ben inmiddels door mijn proeftijd heen, en hoewel het niet met zoveel woorden gezegd is heb ik het idee dat ik mag blijven. 

Er zijn ook dingen waaraan ik nog niet helemaal gewend ben. Dingen waar ik me maar niet bij neer kan leggen zoals de patientendrukte en de verhouding met dokters. Er zijn nu 9 artsen over 35.000 patiënten per jaar. Dat betekent dat ik 15-20 patiënten per dienst zie en zo'n 3800-4000 patiënten per jaar. Daarbij laat ik de piekmomenten maar even buiten beschouwing. Bij deze getalen begrijp je dat de kans groot is dat het mis kan gaan. Daarnaast werken dingen niet of zijn niet op voorraad. Momenteel kunnen er geen arteriële bloedgassen geprikt worden omdat de spuitjes daarvoor op zijn. De iSTAT, die ervoor moet zorgen dat sommige bepalingen supersnel gedaan kunnen worden is al sinds ik er ben dysfunctioneel omdat bepaalde testen niet geleverd kunnen worden omdat het ziekenhuis niet tijdig betaald heeft. De traumakamer is nog altijd niet functioneel en het EPD is maar weer uitgesteld. Toch is het zeker niet alleen maar kommer en kwel. Ik integreer steeds meer in het team en het voelt ook steeds meer als een team. Ik leer de kwaliteiten en valkuilen van collega's kennen en kan erop inspelen. Dat maakt dat ik nog elke dienst met een tevreden gevoel naar huis ga; hoe hectisch een dienst ook is. Ik versta de patiënten steeds beter en kan ook al wat meer dingen zelfstandig vragen, hoewel het Spaans en Papiamento op dit moment door elkaar lopen. Dat is voor collega's ook wel prettig, want zo hoeven ze niet telkens voor mij te vertalen en kunnen zij zich bezig houden met andere dingen. 

Ik ben nog altijd blij met mijn beslissing en heb nog geen moment spijt gehad. Vanavond had ik even een moment dat ik weer eens dacht; waar ben je aan begonnen, jij mafkees. Maar dan denk ik aan al die tevreden zwaaiende mensen die ellendig en onzeker binnenkwamen maar opgelucht zijn dat er een aanpak van de klachten is en ben ik blij dat ik zijn dokter mag zijn. Niet iedereen is te redden helaas, dat heeft vanavond wel bewezen, maar de vele dankbare patiënten maken dat ik dat voor lief neem. Ik heb nog steeds een prachtig beroep met diepte- maar zeker ook veel hoogtepunten.