Hoe het allemaal begon...

Daar zit ik dan; in het vliegtuig. Ongeveer een halfjaar geleden ben ik begonnen met voorbereiden van deze trip, omdat het er niet zomaar een is. Voor een jaar naar Aruba om te werken. Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik dit zou doen. Het begon dan ook als een wild plan en een goede reden om de winter over te slaan, maar geleidelijk aan werden de plannen steeds serieuzer. Nu is het te laat om terug te gaan. Naarmate de tijd verstreek ging steeds meer energie op aan de voorbereidingen en de laatste weken ben ik er continue mee bezig geweest.  

Eerst de laatste werkdag, met afscheid van collega's die binnen een jaar als familie zijn gaan voelen. Ze hebben deze worstelende beginnende assistent omarmd en begeleid naar waar ik nu sta. Gezien de vele belangstelling voor mijn avontuur en de aangeboden hulp mag ik er vanuit gaan dat ook zij het jammer vonden dat ik vertrok maar meteen ook zien wat voor een kans dit is. Hun interesse en nieuwsgierigheid naar deze trip heeft me positief verbaasd. Evenals de vele mooie reacties die ik van specialisten mocht ontvangen. En dan natuurlijk Kris en Monique die vanaf moment 1 zeiden dat ze me kwamen opzoeken, wat geen grapje bleek want ze hadden zowaar nog bijna eerder tickets hadden geboekt dan ik. Die zie ik in april weer! 

Daarna volgde mijn afscheidsfeestje. Iedereen die ik uitgenodigd had, was er. Dus ik heb alle, voor mij belangrijke, vrienden nog even kunnen zien voor ik wegga. Het was een gezellig feest dat eindigde op Stratum met een goed danspartijtje. Helaas ben ik vergeten een groepsfoto te maken. Ook hier weer hele toffe reacties en cadeaus. Ik heb nu een jaarvoorraad aan mini's, dus voor alle toekomstige trips ben ik voorbereid. Daarnaast zijn er veel mensen die me willen komen opzoeken en maart/april beloven dan ook drukke maanden voor mij te worden.  

Na mijn afscheidsfeestje nog een keer een grote schoonmaak; niet dat ik dat de afgelopen maanden vaak gedaan heb maar het feestje had zo z'n sporen nagelaten. Op zondag alles ingepakt en leeggeruimd. Dan blijkt maar weer hoeveel spullen een mens verzameld. Ondanks dat ik er maar 9mnd heb gewoond, het gemeubileerd is en ik alle eigen meubels laat staan, was het toch weer 2 auto's vol. Als alles ingeladen is, ziet mijn appartement er maar kaal en sip uit. Toch verbazingwekkend hoe snel een ruimte je thuis kan worden en dat gevoel ook weer weg kan gaan.  

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met vanalles, zoveel dat ik het niet eens allemaal kan opnoemen. 's Avonds sloeg de paniek toe; ' Heb ik wel alles? Vergeet ik niet iets? Ga ik het allemaal wel op tijd redden?'. Ook 's nachts ben ik wel eens in paniek wakker geworden, om de meest onzinnige dingen. Ondanks dat ik dit keer op tijd begonnen ben met pakken, bleef het laatste moment toch stressig en zijn er dingen die ik niet heb kunnen doen zoals een ritje op mijn splinternieuwe fiets. Daarnaast was het tussendoor ook nog kerst; tijd voor gezelligheid, rust en eten. Dat maakte dat ik op 1e kerstdag tot half 12 mijn koffer heb staan inpakken. Op 2e kerstdag was het tijd om nog snel even de laatste dingen te shoppen, waarna het jaarlijkse gourmetdiner volgde met Kim en Marissa. De laatste dag voor vertrek was een hectische. Ik had een strakke planning en baalde enorm toen de fysio deze plannen wilde omgooien en Inge me de verkeerde sleutels van haar fiets had achter gelaten. Toch kwam alles goed. Na het eten nog de laatste check van de koffers en het inpakken van de handbagage. Het lijkt allemaal te gaan passen. Omdat ik dacht dat ik nooit 2x 23kg bij elkaar zou krijgen heb ik zowat mijn hele zomergarderobe in mijn koffers gestopt. Samen met 3 flessen shampoo en ruim genoeg van alle andere dingen maakte dat ik het op het vliegveld toch nog even benauwd kreeg toen de weegschaal 23.2 kg en 22.2 kg aangaf. Dat is toch nog maar net binnen de marge. Die avond was ik zo moe dat ik zonder piekeren of spanning in slaap ben gevallen en ben zelfs die nacht niet in paniek wakker geworden omdat ik iets vergeten zou zijn. Dan zal het ook wel goed zijn.  

Vanochtend liep alles soepel op de weg, lang leve de feestdagen en alle vrije mensen! Het vliegveld bleek ook niet druk, waardoor er nog even tijd was om iets te drinken. Een laatste drankje met mijn zusje en moeder. Daarna het afscheid. Vanuit mij liep het vrij luchtig, maar mijn moeder had het er toch zwaarder mee. Doordat het vliegtuig wat vertraging had, was er nog net genoeg tijd om mijn sociale leven op facebook ook even te updaten.  

Nu zit ik in het vliegtuig en lijkt dan eindelijk het besef te zijn gekomen van wat ik ga doen. Ik ga gewoon een heel jaar naar de andere kant van de wereld. Naar een eilandje waar ik niemand ken en nog nooit ben geweest. Ik ga mijn vrienden en familie nauwelijks zien, tenzij via een beeldscherm, mocht het internet daar goed genoeg voor zijn. Als er nu iets gebeurt, ben ik niet zomaar terug. Niet met de hond wandelen of even stoeien met hen. Over een jaar is Zara helemaal geen puppy meer. Daarnaast is het ook een geweldige kans. Ik mag me gaan bewijzen op een van de drukste SEH's die het Nederlands koninkrijk kent met heftige ziektebeelden. Ik mag vrienden maken met iedereen die ik wil. Ik mag cocktails drinken en feesten zoveel ik wil, als ik mijn werk nog maar kan doen. Daarnaast mag ik een jaar lang genieten van een vrijwel gegarandeerde zonnige dag met temperaturen tussen 28-32 graden en prachtige witte stranden. Het kan erger zou je zeggen. Ik zit hier dus met gemengde gevoelens en kan me niet concentreren op films. Vandaar dat ik al mijn gedachten maar van me af schrijf, zoals ik van plan ben dit jaar regelmatig te gaan doen. Ik kan niet ontkennen dat ik daarbij geen traantje heb gelaten (wat deels ook best spanning kan zijn omdat al het gestress en geregel nu eindelijk over is), en de kerel naast mij vast denkt dat ik gek ben. Ik hoop echter dat ik over een jaar ook weer met positieve tranen en een hele hoop mooie ervaringen in het vliegtuig naar huis stap.